Śląsk bijący się o swój 18. tytuł jest jak pierwsza miłość idąca do ołtarza. Niby chcesz życzyć jak najlepiej, ale w głębi duszy liczysz że to się rozsypie jeszcze przed papierowymi godami.

Zamiast radości i święta jest złość, smutek, żal, zazdrość i rozgoryczenie.

Złość, bo klub świętuje pod ręką złych ludzi, którzy mówią całemu światu “mamy rację”.

Smutek, bo na trybunach oprócz szokujących obrazków mamy nawrót tłumu obrzydliwego lansu obecnego zawsze tam gdzie są sukcesy i blask.

Żal i zazdrość, bo nie było nam dane.

W końcu rozgoryczenie, bo oficjalnie przegraliśmy walkę o serca i umysły wrocławian, kibiców Śląska. Zostaliśmy definitywnie zgredami, których nikt nie rozumie, za to wszyscy uznają za wariatów.

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że Schetyna z Lizakiem dopięli swego i będą mogli ze sceny zejść niepokonanym. Po trupach do celu, ale skutecznie. Gratulacje.